نام حضرت فاطمۀ زهرا (س) بر باب جنّت
«حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ: أُدْخِلْتُ الْجَنَّةَ فَرَأَيْتُ عَلَى بَابِهَا مَكْتُوباً بِالذَّهَبِ [بِالنُّورِ] لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ حَبِيبُ اللَّهِ عَلِيٌّ وَلِيُّ اللَّهِ فَاطِمَةُ أَمَةُ اللَّهِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ صَفْوَةُ اللَّهِ عَلَى مُبْغِضِيهِمْ لَعْنَةُ اللَّه».
ترجمه: رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: مرا به بهشت بردند؛ ديدم بر در آن نوشته شده: «لا إِلهَ إِلَّا اللَّه، مُحَمَّد حَبِيبُ اللَّه، عَلِيّ وَليُّ اللَّه، فَاطِمَة أمَةُ اللَّه، الْحَسَن وَ الْحُسَيْن صَفْوَةُ اللَّه، عَلَى مُبغِضيهم لَعنةُ اللَّه».
منابع: خصال، شيخ صدوق، ص۳۲۳ – ۳۲۴؛ مائة منقبة، ابن شاذان، ص۸۷؛ كنز الفوائد، كراجكی، ص۶۳؛ دُر النظيم، یوسف بن حاتم شامی، ص۷۷۱؛ مدينة المعاجز، علامه بحرانی، ج۲، ص۳۵۴؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۸، ص۱۹۱
نام حضرت فاطمۀ زهرا (س) بر باب جنّت
«عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ: لَيْلَةَ عُرِجَ بِي إِلَى السَّمَاءِ رَأَيْتُ عَلَى بَابِ الْجَنَّةِ مَكْتُوباً: لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ، عَلِيٌّ حِبُّ اللَّهِ [عَلِيٌّ حَبِيبُ اللَّه]، وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ صَفْوَةُ اللَّهِ، فَاطِمَةُ خِيَرَةُ اللَّهِ [أَمَةُ اللَّهِ]، عَلَى بَاغِضِهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ».
ترجمه: از ابن عباس روايت شده كه گفت : رسول خدا فرمود: شبى كه مرا به آسمان بالا بردند ديدم بر در بهشت نوشته بود «معبودى نيست جز الله, محمد فرستاده خداست، على محبوب خداست، و حسن و حسين برگزيدگان خدایند، فاطمه اختیار شدۀ خداست، و بر دشمنان آنها لعنت خدا باد.
منابع: امالی، شيخ طوسی، ص۳۵۵؛ طرائف، سيد ابن طاووس، ص۶۴؛ فضائل، شاذان بن جبرئيل، ص۸۳(با کمی اختلاف)؛ كشف الغمة، اربلی، ج۲، ص۱۴۹؛ نهج الإيمان، ابن جبر، ص۵۶۸؛ صراط مستقيم، بیاضی عاملی، ج۱، ص۲۴۸؛ محتضر، حسن بن سليمان حلی، ص۲۲۲؛ كشف اليقين، علامه حلی، ص۴۵۹؛ مشارق أنوار اليقين، برسی، ص۱۷۹؛ جواهر السنية، حر عاملی، ص۲۶۰ و ص۲۹۸ و ۳۰۵.
منابع اهل تسنن: مناقب علی بن أبی طالب، ابن مردويه ، ص۶۷؛ تاريخ بغداد، خطيب بغدادی، ج۱، ص۲۷۴؛مناقب، خوارزمی، ص۳۰۲؛ مقتل الحسین، خوارزمی، ج۱، ص۱۶۱؛ ترجمة امام حسين، ابن عساكر، ص۱۸۶؛كفاية الطالب، گنجی شافعی ،ص۴۲۳؛ فرائد السمطین، جوینی، ج۲، ص۷۴؛ ينابيع المودة، قندوزی، ج۲، ص۲۸۸.
برکت الهی در ایثار گردنبند حضرت فاطمه سلام الله علیها
«عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ قَالَ: صَلَّى بِنَا رَسُولُ اللَّهِ صَلَاةَ الْعَصْرِ فَلَمَّا انْفَتَلَ جَلَسَ فِی قِبْلَتِهِ وَ النَّاسُ حَوْلَهُ فَبَیْنَا هُمْ کَذَلِکَ إِذْ أَقْبَلَ إِلَیْهِ شَیْخٌ مِنْ مُهَاجِرَةِ الْعَرَبِ عَلَیْهِ سَمَلٌ قَدْ تَهَلَّلَ وَ أَخْلَقَ وَ هُوَ لَا یَکَادُ یَتَمَالَکُ کِبَراً وَ ضَعْفاً فَأَقْبَلَ عَلَیْهِ رَسُولُ اللَّهِ یَسْتَحِثُّهُ الْخَبَرَ فَقَالَ الشَّیْخُ: یَا نَبِیَّ اللَّهِ أَنَا جَائِعُ الْکَبِدِ فَأَطْعِمْنِی وَ عَارِی الْجَسَدِ فَاکْسُنِی وَ فَقِیرٌ فَأَرِشنِی فَقَالَ: مَا أَجِدُ لَکَ شَیْئاً وَ لَکِنَّ الدَّالَّ عَلَى الْخَیْرِ کَفَاعِلِهِ انْطَلِقْ إِلَى مَنْزِلِ مَنْ یُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یُحِبُّهُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ یُؤْثِرُ اللَّهَ عَلَى نَفْسِهِ انْطَلِقْ إِلَى حُجْرَةِ فَاطِمَةَ وَ کَانَ بَیْتُهَا مُلَاصِقَ بَیْتِ رَسُولِ اللَّهِ الَّذِی یَنْفَرِدُ بِهِ لِنَفْسِهِ مِنْ أَزْوَاجِهِ وَ قَالَ: یَا بِلَالُ قُمْ فَقِفْ بِهِ عَلَى مَنْزِلِ فَاطِمَةَ فَانْطَلَقَ الْأَعْرَابِیُّ مَعَ بِلَالٍ فَلَمَّا وَقَفَ عَلَى بَابِ فَاطِمَةَ نَادَى بِأَعْلَى صَوْتِهِ: السَّلَامُ عَلَیْکُمْ یَا أَهْلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ وَ مُخْتَلَفَ الْمَلَائِکَةِ وَ مَهْبِطَ جَبْرَئِیلَ الرُّوحِ الْأَمِینِ بِالتَّنْزِیلِ مِنْ عِنْدِ رَبِّ الْعَالَمِینَ.
فَقَالَتْ فَاطِمَةُ: وَ عَلَیْکَ السَّلَامُ فَمَنْ أَنْتَ یَا هَذَا؟ قَالَ: شَیْخٌ مِنَ الْعَرَبِ أَقْبَلْتُ عَلَى أَبِیکِ سَیِّدِ الْبَشَرِ مُهَاجِراً مِنْ شُقَّةٍ وَ أَنَا یَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ عَارِی الْجَسَدِ جَائِعُ الْکَبِدِ فَوَاسِینِی یَرْحَمُکِ اللَّهُ وَ کَانَ لِفَاطِمَةَ وَ عَلِیٍّ فِی تِلْکَ الْحَالِ وَ رَسُولِ اللَّهِ ثَلَاث [لیالٍ] مَا طَعِمُوا فِیهَا طَعَاماً وَ قَدْ عَلِمَ رَسُولُ اللَّهِ ذَلِکَ مِنْ شَأْنِهِمَا فَعَمَدَتْ فَاطِمَةُ إِلَى جِلْدِ کَبْشٍ مَدْبُوغٍ بِالْقَرَظِ کَانَ یَنَامُ عَلَیْهِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ فَقَالَتْ: خُذْ هَذَا أَیُّهَا الطَّارِقُ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ یَرْتَاحَ لَکَ مَا هُوَ خَیْرٌ مِنْهُ.
قَالَ الْأَعْرَابِیُّ: یَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ شَکَوْتُ إِلَیْکِ الْجُوعَ فَنَاوَلْتِینِی جِلْدَ کَبْشٍ مَا أَنَا صَانِعٌ بِهِ مَعَ مَا أَجِدُ مِنَ السَّغَبِ قَالَ: فَعَمَدَتْ لَمَّا سَمِعَتْ هَذَا مِنْ قَوْلِهِ إِلَى عِقْدٍ کَانَ فِی عُنُقِهَا أَهْدَتْهُ لَهَا فَاطِمَةُ بِنْتُ عَمِّهَا حَمْزَةَ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ فَقَطَعَتْهُ مِنْ عُنُقِهَا وَ نَبَذَتْهُ إِلَى الْأَعْرَابِیِّ فَقَالَتْ: خُذْهُ وَ بِعْهُ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ یُعَوِّضَکَ بِهِ مَا هُوَ خَیْرٌ مِنْهُ فَأَخَذَ الْأَعْرَابِیُّ الْعِقْدَ وَ انْطَلَقَ إِلَى مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ وَ النَّبِیُّ جَالِسٌ فِی أَصْحَابِهِ فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ أَعْطَتْنِی فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ هَذَا الْعِقْدَ فَقَالَتْ: بِعْهُ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ یَصْنَعَ لَکَ قَالَ: فَبَکَى النَّبِیُّ وَ قَالَ: وَ کَیْفَ لَا یَصْنَعُ اللَّهُ لَکَ وَ قَدْ أَعْطَتْکَهُ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ سَیِّدَةُ بَنَاتِ آدَمَ فَقَامَ عَمَّارُ بْنُ یَاسِرٍ رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَیْهِ فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ أَ تَأْذَنُ لِی بِشِرَاءِ هَذَا الْعِقْدِ؟
قَالَ: اشْتَرِهِ یَا عَمَّارُ فَلَوِ اشْتَرَکَ فِیهِ الثَّقَلَانِ مَا عَذَّبَهُمُ اللَّهُ بِالنَّارِ فَقَالَ عَمَّارٌ: بِکَمِ الْعِقْدُ.
یَا أَعْرَابِیُّ قَالَ: بِشَبْعَةٍ مِنَ الْخُبْزِ وَ اللَّحْمِ وَ بُرْدَةٍ یَمَانِیَّةٍ أَسْتُرُ بِهَا عَوْرَتِی وَ أُصَلِّی فِیهَا لِرَبِّی وَ دِینَارٍ یُبْلِغُنِی إِلَى أَهْلِی وَ کَانَ عَمَّارٌ قَدْ بَاعَ سَهْمَهُ الَّذِی نَفَلَهُ رَسُولُ اللَّهِ مِنْ خَیْبَرَ وَ لَمْ یُبْقِ مِنْهُ شَیْئاً فَقَالَ: لَکَ عِشْرُونَ دِینَاراً وَ مِائَتَا دِرْهَمٍ هَجَرِیَّةٌ وَ بُرْدَةٌ یَمَانِیَّةٌ وَ رَاحِلَتِی تُبْلِغُکَ أَهْلَکَ وَ شِبَعُکَ مِنْ خُبْزِ الْبُرِّ وَ اللَّحْمِ فَقَالَ الْأَعْرَابِیُّ: مَا أَسْخَاکَ بِالْمَالِ أَیُّهَا الرَّجُلُ وَ انْطَلَقَ بِهِ عَمَّارٌ فَوَفَّاهُ مَا ضَمِنَ لَهُ وَ عَادَ الْأَعْرَابِیُّ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ: أَشَبِعْتَ وَ اکْتَسَیْتَ؟
قَالَ الْأَعْرَابِیُّ: نَعَمْ وَ اسْتَغْنَیْتُ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی. قَالَ: فَاجْزِ فَاطِمَةَ بِصَنِیعِهَا فَقَالَ الْأَعْرَابِیُّ: اللَّهُمَّ إِنَّکَ إِلَهٌ مَا اسْتَحْدَثْنَاکَ وَ لَا إِلَهَ لَنَا نَعْبُدُهُ سِوَاکَ وَ أَنْتَ رَازِقُنَا عَلَى کُلِّ الْجِهَاتِ اللَّهُمَّ أَعْطِ فَاطِمَةَ مَا لَا عَیْنٌ رَأَتْ وَ لَا أُذُنٌ سَمِعَتْ فَأَمَّنَ النَّبِیُّ عَلَى دُعَائِهِ وَ أَقْبَلَ عَلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ: إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَعْطَى فَاطِمَةَ فِی الدُّنْیَا ذَلِکَ أَنَا أَبُوهَا وَ مَا أَحَدٌ مِنَ الْعَالَمِینَ مِثْلِی وَ عَلِیٌّ بَعْلُهَا وَ لَوْ لَا عَلِیٌّ مَا کَانَ لِفَاطِمَةَ کُفْوٌ أَبَداً وَ أَعْطَاهَا الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ وَ مَا لِلْعَالَمِینَ مِثْلُهُمَا سَیِّدَا شَبَابِ أَسْبَاطِ الْأَنْبِیَاءِ وَ سَیِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ کَانَ بِإِزَائِهِ مِقْدَادٌ وَ عَمَّارٌ وَ سَلْمَانُ.
فَقَالَ: … أَلَا وَ أَزِیدُکُمْ مِنْ فَضْلِهَا إِنَّ اللَّهَ قَدْ وَکَّلَ بِهَا رَعِیلًا مِنَ الْمَلَائِکَةِ یَحْفَظُونَهَا مِنْ بَیْنِ یَدَیْهَا وَ مِنْ خَلْفِهَا وَ عَنْ یَمِینِهَا وَ عَنْ شِمَالِهَا وَ هُمْ مَعَهَا فِی حَیَاتِهَا وَ عِنْدَ قَبْرِهَا وَ عِنْدَ مَوْتِهَا یُکْثِرُونَ الصَّلَاةَ عَلَیْهَا وَ عَلَى أَبِیهَا وَ بَعْلِهَا وَ بَنِیهَا فَمَنْ زَارَنِی بَعْدَ وَفَاتِی فَکَأَنَّمَا زَارَنِی فِی حَیَاتِی وَ مَنْ زَارَ فَاطِمَةَ فَکَأَنَّمَا زَارَنِی وَ مَنْ زَارَ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ فَکَأَنَّمَا زَارَ فَاطِمَةَ وَ مَنْ زَارَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ فَکَأَنَّمَا زَارَ عَلِیّاً وَ مَنْ زَارَ ذُرِّیَّتَهُمَا فَکَأَنَّمَا زَارَهُمَا فَعَمَدَ عَمَّارٌ إِلَى الْعِقْدِ فَطَیَّبَهُ بِالْمِسْکِ وَ لَفَّهُ فِی بُرْدَةٍ یَمَانِیَّةٍ وَ کَانَ لَهُ عَبْدٌ اسْمُهُ سَهْمٌ ابْتَاعَهُ مِنْ ذَلِکَ السَّهْمِ الَّذِی أَصَابَهُ بِخَیْبَرَ فَدَفَعَ الْعِقْدَ إِلَى الْمَمْلُوکِ وَ قَالَ لَهُ: خُذْ هَذَا الْعِقْدَ فَادْفَعْهُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ وَ أَنْتَ لَهُ فَأَخَذَ الْمَمْلُوکُ الْعِقْدَ.
فَأَتَى بِهِ رَسُولَ اللَّهِ وَ أَخْبَرَهُ بِقَوْلِ عَمَّارٍ فَقَالَ النَّبِیُّ: انْطَلِقْ إِلَى فَاطِمَةَ فَادْفَعْ إِلَیْهَا الْعِقْدَ وَ أَنْتَ لَهَا فَجَاءَ الْمَمْلُوکُ بِالْعِقْدِ وَ أَخْبَرَهَا بِقَوْلِ رَسُولِ اللَّهِ فَأَخَذَتْ فَاطِمَةُ الْعِقْدَ وَ أَعْتَقَتِ الْمَمْلُوکَ فَضَحِکَ الْغُلَامُ فَقَالَتْ: مَا یُضْحِکُکَ یَا غُلَامُ؟ فَقَالَ: أَضْحَکَنِی عِظَمُ بَرَکَةِ هَذَا الْعِقْدِ أَشْبَعَ جَائِعاً وَ کَسَا عُرْیَاناً وَ أَغْنَى فَقِیراً وَ أَعْتَقَ عَبْداً وَ رَجَعَ إِلَى رَبِّهِ.»
ترجمه: حمزة بن حمران از حضرت صادق(علیه السلام) از پدرش از جابر بن عبد اللَّه انصارى روایت میکند که گفت: روزى رسول خدا نماز عصر را به جاى آورد. وقتی نماز تمام شد رو به قبله [در محراب مسجد] نشست و مردم نیز اطراف او را گرفته بودند. در این حال، پیرمردى از مهاجرین عرب به نزد ایشان آمد که لباس کهنهاى بر تن داشت و از شدّت پیری و ضعف، قدرت حفظ خود را نداشت. پیامبر(صلی الله علیه و آله) به سوى او نگریست و از احوالش سؤال کرد.
پیرمرد گفت: اى پیامبر خدا! گرسنهام غذایى به من بده. برهنهام لباسى به من بپوشان. فقیرم بینیازم کن.
پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: من چیزى ندارم که به تو بدهم ولى [تو را به جایى راهنمایى میکنم که] راهنماى به خیر مانند عامل به خیر است. به سوى خانه آن کسى برو که خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسول هم وى را دوست میدارند؛ آن کسى که خدا را بر خود مقدّم میدارد. به سوى خانۀ فاطمه(علیها السلام) برو. خانۀ فاطمه(علیها السلام) چسبیده به خانه رسول خدا بود – آن خانهای که مختصّ رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بوده و جدا از همسرانش در آن زندگی مینمود- پیامبر به بلال فرمود: برخیز و این اعرابى را تا خانۀ فاطمه(علیها السلام) راهنمایى کن.
آن پیرمرد همراه بلال رفت. وقتی بر در خانۀ فاطمه(علیها السلام) ایستاد با صداى بلند گفت: سلام بر شما ای اهل بیت نبوت! و ای محل آمد و شد ملائکه! و ای محل نزول جبرئیل و روح الأمین همراه با تنزیل از سوی رب العالمین!
فاطمه(علیها السلام) فرمود: و علیک السلام، تو کیستى؟
پیرمرد گفت: من پیر مردى از عرب هستم که از راه دور به سوى پدر تو – که بهترین بشر است- آمدم. اى دختر محمّد! من برهنه و گرسنهام، با من مواسات کن. خدا تو را رحمت کند.
[راوى گوید:] آن زمان، هنگامى بود که پیامبر(صلی الله علیه و آله)، على(علیها السلام) و فاطمه(علیها السلام) سه روز بود که غذا نخورده بودند و رسول خدا(صلی الله علیه و آله) هم از حال على و زهرا(علیها السلام) آگاهى داشت.
[راوى گوید:] آن زمان، هنگامى بود که پیامبر(صلی الله علیه و آله)، على و فاطمه(علیها السلام) سه روز بودند که غذا نخورده بودند و رسول خدا(صلی الله علیه و آله) هم از حال على و زهرا(علیها السلام) آگاهى داشت. حضرت فاطمه(علیها السلام) پوست گوسفند دباغی شده را با [چوب درختِ] قَرَظ [نظیر درخت گردو] -که حسن و حسین(علیهما السلام) روى آن میخوابیدند- به او داد و فرمود: این را بگیر ای که شب [سراغ ما] آمدی! شاید که خدا بهتر از آن را برای تو مهیا فرماید.
پیرمرد گفت: اى دختر محمّد! من از گرسنگى به تو شکایت کردم و تو پوست گوسفندى را به من میدهى؟! من با وجود این [ضعف و] گرسنگى که احساس میکنم با این پوست چه کنم؟ [و این به چه درد من میخورد؟]
راوى گوید: هنگامى که فاطمه(علیها السلام) این سخن را شنید گردنبندی را که فاطمه(علیها السلام) دختر عمویش – حمزة بن عبد المطلب – به وى هدیه کرده بود از گردن خویش باز کرد و به پیرمرد داد و فرمود: این گردنبند را بگیر و بفروش. شاید خداوند بهتر از آن را در عوضش به تو عطا فرماید.
پیرمرد گردنبند را گرفت و به سوى مسجد رسول خدا(صلی الله علیه و آله) رفت و به حضرت(صلی الله علیه و آله) که در بین اصحاب خود نشسته بود گفت: اى رسول خدا(صلی الله علیه و آله)! این گردنبند را دخترت فاطمه(علیها السلام) به من بخشید و گفت: آن را بفروش، شاید خداوند بهتر از آن را نصیب تو فرماید.
پیامبر(صلی الله علیه و آله) [با دیدن گردنبند] گریهاش گرفت و گفت: چگونه خداوند بهتر از آن نصیب تو نفرماید در حالى که فاطمه(علیهاالسلام) دختر محمد(صلی الله علیه و آله)، سرور دختران آدم، آن را به تو عطا کرده است.
در این حال عمّار یاسر برخاست و گفت: اى رسول خدا! آیا اجازه میدهى که من این گردنبند را بخرم؟
پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: آن را خریدارى کن ای عمار که اگر جن و انس در خریدارى آن شراکت کنند خدا هرگز آنان را به آتش عذاب نخواهد کرد.
عمار گفت: اى پیرمرد! این گردنبند را به چه قیمتى میفروشى؟
پیرمرد گفت: به یک شکم سیر از نان و گوشت و یک برد یمانى که عورت خود را به وسیلۀ آن بپوشانم و با آن براى پروردگارم نماز بگذارم و یک دینار که مرا به اهل و عیالم برساند.
عمّار همۀ سهمش را -که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از غنیمت خیبر به او داده بود- فروخته بود و چیزی از آن [سهم] را باقی نگذاشته بود پس به پیرمرد گفت: بیست دینار و دویست درهم هَجَری و یک برد یمانى و شترم که تو را به وطنت میرساند، با یک شکم سیر از نان گندم و گوشت به تو میدهم [و آن را از تو خریدارى مینمایم]. پیرمرد گفت: اى مرد، تو چقدر سخاوتمندى! سپس عمار او را برد و به آنچه ضمانت کرده بود وفا کرد [و گردنبند را گرفت] و اعرابی پیش رسول خدا(صلی الله علیه و آله) برگشت. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به او گفت: آیا سیر شدى و لباس پوشیدى؟
پیرمرد گفت: آرى، و بینیاز گردیدم پدر و مادرم به فداى تو.
پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: اکنون که چنین است فاطمه(علیها السلام) را به دلیل کارش جزا بده.
اعرابی گفت: خداوندا! تو معبودی هستى ازلى و ما غیر از تو معبودی که بپرستیم نداریم، تو رازق ما هستى بر همه جهات. بارخدایا! به فاطمه چیزى عطا کن که چشم هیچ کس مانند آن را ندیده باشد و گوش هیچ کس نشنیده باشد.
پیامبر(صلی الله علیه و آله) بر دعای او آمین گفت و رو به اصحاب کرد و فرمود: خداوند این دعا را در دنیا، نسبت به فاطمه(علیها السلام) اجابت نموده است زیرا من پدر اویم که کسى مثل من نیست و علی(علیه السلام) شوهر اوست که اگر نبود، فاطمه(علیها السلام)، هرگز کفوی نداشت و به او حسن و حسین(علیهما السلام) را داده که هیچ کس همانند آنها را ندارد دو سرور جوانان اسباط انبیا و دو سرور جوانان اهل بهشت.
آنگاه حضرت(صلی الله علیه و آله) – در حالی که مقداد، عمار و سلمان مقابل ایشان بودند- فرمود: آیا میخواهید که بیش از این را براى شما بگویم؟ گفتند: بله یا رسول الله! … خداوند متعال گروهى از فرشتگان را مأمور نموده که فاطمه(علیها السلام) را [از هر چهار طرف] از پیش رویش و از پشت سر و از راست و از چپش محافظت نمایند و این فرشتگان در زمان حیات فاطمه(علیها السلام) و در قبر او و هنگام رحلتش با او همراهند و درودهاى فراوانى را نثار او، پدر، شوهر و فرزندانش مینمایند. پس کسى که مرا پس از رحلتم زیارت نماید مثل آن است که مرا در زمان حیاتم زیارت نموده و کسى که فاطمه(علیها السلام) را زیارت کند مثل آن است که مرا زیارت کرده و کسى که على بن ابی طالب(علیه السلام) را زیارت کند مانند آن است که فاطمه(علیها السلام) را زیارت کرده باشد. و کسى که حسن و حسین(علیهما السلام) را زیارت کند گویا على(علیه السلام) را زیارت کرده است و کسى که فرزندان حسن و حسین(علیهما السلام) را زیارت کند چنان است که آن دو را زیارت کند.
پس از این سخنان، عمّار، گردنبند فاطمه(علیهما السلام) را با مُشک خوشبو نمود و آن را در میان بُردى یمانى پیچید -و او بندهای داشت که نامش سهم بود و او را از سهمی که در خیبر به او رسیده بود خریداری نموده بود- آن [گردنبند] را تحویل غلام داد و به او گفت: این گردنبند را بگیر و تحویل پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) بده تو نیز از امروز برای فاطمه(علیها السلام) هستی.
آن غلام، گردنبند را گرفت و آن را نزد رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آورد و سخنان عمّار را براى ایشان باز گفت. پیامبر فرمود: برو به سوی فاطمه(علیها السلام) و گردنبند را به او بده و تو برای او هستی. سهم [غلام عمار] با گردنبند [به نزد فاطمه] آمد و سخن پیامبر را براى او بیان نمود. فاطمه(علیها السلام) آن گردنبند را گرفت و غلام را آزاد کرد.
غلام خندید. حضرت فاطمه(علیها السلام) فرمود: اى غلام! براى چه میخندى؟ گفت: عظمت برکت این گردن بند [مرا خندان نموده است زیرا] گرسنهاى را سیر کرد؛ برهنهاى را پوشانید؛ فقیرى را بىنیاز کرد؛ غلامى را آزاد نمود و [در نهایت] به صاحبش بازگشت.
منابع: بشارة المصطفى، محمد بن أبی القاسم طبری، ص۲۱۷؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۴۳، ص۵۶.