دانلود صوت+ متن حدیث

حدیث ابوالدرداء| کیفیت مناجات امیرالمؤمنین با حضرت حق

الهی اگر چه عمرم به درازا کشید در نافرمانیت و بزرگ است جرمم در نامه اعمالم اما من جز آمرزشت آرزوئى ندارم و جز رضایتت امیدی ندارم.

دانلود صوت بیانات حضرت آیت الله کمیلی خراسانی در بیان حدیث ابوالدرداء

مدّت زمان ۲۸:۳۴ دقیقه

مکان و تاریخ: فرودگاه امام خمینی تهران- ۱۴۰۳/۱۱/۳۰

53MB- دانلود

حدیث ابوالدرداء| روایت زیبایی در مورد شدت و کیفیت مناجات امیرالمؤمنین با حضرت حق

عَنْ هِشَامِ بْنِ عُرْوَهَ عَنْ أَبِیهِ عُرْوَهَ بْنِ الزُّبَیْرِ قَالَ: کُنَّا جُلُوساً فِی مَجْلِسٍ فِی مَسْجِدِ رَسُولِ اللَّهِ (ص) فَتَذَاکَرْنَا أَعْمَالَ أَهْلِ بَدْرٍ وَ بَیْعَهَ الرِّضْوَانِ فَقَالَ أَبُو الدَّرْدَاءِ یَا قَوْمُ أَ لَا أُخْبِرُکُمْ بِأَقَلِّ الْقَوْمِ مَالًا- وَ أَکْثَرِهِمْ وَرَعاً وَ أَشَدِّهِمْ اجْتِهَاداً فِی الْعِبَادَهِ؟ قالُوا مَنْ؟ قالَ: عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ (ع).

قالَ: فَوَ اللَّهِ إِنْ کَانَ فِی جَمَاعَهِ أَهْلِ الْمَجْلِسِ إِلَّا مُعْرِضٌ عَنْهُ بِوَجْهِهِ. ثمَّ انْتَدَبَ لَهُ رَجُلٌ مِنَ الْأَنْصَارِ فَقَالَ لَهُ یَا عُوَیْمِرُ لَقَدْ تَکَلَّمْتَ بِکَلِمَهٍ مَا وَافَقَکَ عَلَیْهَا أَحَدٌ مُنْذُ أَتَیْتَ بِهَا. فقَالَ أَبُو الدَّرْدَاءِ یَا قَوْمُ إِنِّی قَائِلٌ مَا رَأَیْتُ وَ لْیَقُلْ کُلُّ قَوْمٍ مِنْکُمْ مَا رَأَوْا شَهِدْتُ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ (ع) بِشُوَیْحِطَاتِ النَّجَّارِ وَ قَدِ اعْتَزَلَ عَنْ مَوَالِیهِ وَ اخْتَفَى مِمَّنْ یَلِیهِ وَ اسْتَتَرَ بِمُغِیلَاتِ النَّخْلِ فَافْتَقَدْتُهُ وَ بَعُدَ عَلَیَّ مَکَانُهُ فَقُلْتُ لَحِقَ بِمَنْزِلِهِ. فإِذَا أَنَا بِصَوْتٍ حَزِینٍ وَ نَغْمَهٍ شَجِیٍّ وَ هُوَ یَقُولُ:

«إِلَهِی کَمْ مِنْ مُوبِقَهٍ حَمَلْتَ عَنِّی فَقَابَلْتَهَا بِنِعْمَتِکَ وَ کَمْ مِنْ جَرِیرَهٍ تَکَرَّمْتَ عَنْ کَشْفِهَا بِکَرَمِکَ إِلَهِی إِنْ طَالَ فِی عِصْیَانِکَ عُمُرِی وَ عَظُمَ فِی الصُّحُفِ ذَنْبِی فَمَا أَنَا مُؤَمِّلٌ غَیْرَ غُفْرَانِکَ وَ لَا أَنَا بِرَاجٍ غَیْرَ رِضْوَانِکَ فشَغَلَنِیَ الصَّوْتُ وَ اقْتَفَیْتُ الْأَثَرَ فَإِذَا هُوَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ (ع) بِعَیْنِهِ فاسْتَتَرْتُ لَهُ فَأَخْمَلْتُ الْحَرَکَهَ فَرَکَعَ رَکَعَاتٍ فِی جَوْفِ اللَّیْلِ الْغَابِرِ ثُم فَزِعَ إِلَى الدُّعَاءِ وَ الْبُکَاءِ وَ الْبَثِّ وَ الشَّکْوَى فکَانَ مِمَّا بِهِ اللَّهَ نَاجَى أَنْ قَالَ إِلَهِی أُفَکِّرُ فِی عَفْوِکَ فَتَهُونُ عَلَیَّ خَطِیئَتِی ثُمَّ أَذْکُرُ الْعَظِیمَ مِنْ أَخْذِکَ فَتَعْظُمُ عَلَیَّ بَلِیَّتِی. ثمَّ قَالَ آهِ إِنْ أَنَا قَرَأْتُ فِی الصُّحُفِ سَیِّئَهً أَنَا نَاسِیهَا وَ أَنْتَ مُحْصِیهَا فَتَقُولُ خُذُوهُ فَیَا لَهُ مِنْ مَأْخُوذٍ لَا تُنْجِیهِ عَشِیرَتُهُ وَ لَا تَنْفَعُهُ قَبِیلَتُهُ یَرْحَمُهُ الْمَلَأُ إِذَا أُذِّنَ فِیهِ بِالنِّدَاءِ. قالَ ثُمَّ انْغَمَرَ فِی الْبُکَاءِ فَلَمْ أَسْمَعْ لَهُ حِسّاً وَ لَا حَرَکَهً فَقُلْتُ غَلَبَ عَلَیْهِ النَّوْمُ لِطُولِ السَّهَرِ أُوقِظُهُ لِصَلَاهِ الْفَجْرِ.

قالَ أَبُو الدَّرْدَاءِ فَأَتَیْتُهُ فَإِذَا هُوَ کَالْخَشَبَهِ الْمُلْقَاهِ فَحَرَّکْتُهُ فَلَمْ یَتَحَرَّکْ فَقُلْتُ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ مَاتَ وَ اللَّهِ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ (ع). قالَ فَأَتَیْتُ مَنْزِلَهُ مُبَادِراً أَنْعَاهُ إِلَیْهِمْ فَقَالَتْ فَاطِمَهُ (س) یَا أَبَا الدَّرْدَاءِ مَا کَانَ مِنْ شَأْنِهِ وَ مِنْ قِصَّتِهِ؟ فأَخْبَرْتُهَا الْخَبَرَ فَقَالَتْ هِیَ وَ اللَّهِ یَا أَبَا الدَّرْدَاءِ الْغَشْیَهُ الَّتِی تَأْخُذُهُ مِنْ خَشْیَهِ اللَّهِ .ثمَّ أَتَوْهُ بِمَاءٍ فَنَضَحُوهُ عَلَى وَجْهِهِ فَأَفَاقَ وَ نَظَرَ إِلَیَّ وَ أَنَا أَبْکِی فَقَالَ مِمَّا بُکَاؤُکَ یَا أَبَا الدَّرْدَاءِ فَقُلْتُ مِمَّا أَرَاهُ تُنْزِلُهُ بِنَفْسِکَ.

فقَالَ یَا أَبَا الدَّرْدَاءِ وَ لَوْ رَأَیْتَنِی وَ دُعِیَ بِی إِلَى الْحِسَابِ وَ أَیْقَنَ أَهْلُ الْجَرَائِمِ بِالْعَذَابِ وَ احْتَوَشَتْنِی مَلَائِکَهٌ غِلَاظٌ وَ زَبَانِیَهٌ فِظَاظٌ فَوَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیِ الْمَلِکِ الْجَبَّارِ قَدْ أَسْلَمَنِی الْأَحِبَّاءُ وَ رَحِمَنِی أَهْلُ الدُّنْیَا لَکُنْتَ أَشَدَّ رَحْمَهً لِی بَیْنَ یَدَیْ مَنْ لَا تَخْفَى عَلَیْهِ خَافِیَهٌ. فقَالَ أَبُو الدَّرْدَاءِ فَوَ اللَّهِ مَا رَأَیْتُ ذَلِکَ لِأَحَدٍ مِنْ أَصْحَابِ رَسُولِ اللَّهِ (ص)

عروه بن زبیر گوید ما در مسجد رسول خدا «ص» گروهی داشتیم و در کارهاى اهل بدر و بیعت رضوان گفتگو می‌کردیم ابو درداء گفت: اى مردم من شما را آگاه نکنم از کسى که مالش از همه‏ کمتر است؟ و ورعش بیش‌تر؟ و کوشش او در عبادت فزون‌تر؟ گفتند او کیست؟ گفت على بن ابى طالب «ع». گوید: به خدا هر که در گروه بود از او روى خود را برگرداند و مردى از انصار به او گفت اى “عروه” سخنى گفتى که احدی با تو موافقت نکرد.

ابو درداء گفت: اى مردم من آنچه را دیدم می‌گویم! شما هم باید آنچه دیدید بگوئید! من خود على بن ابى طالب را در “شویحطات نجار” دیدم که از موالى خود کناره کرد و از آنان که همراه او بودند مخفى شده و پشت نخل‌ها خلوت کرده. من او را گم کرده بودم و از من دور شده بود و با خودم می گفتم حتما به منزل خود رفته است. ناگهان آوازى اندوهناک و آهنگى دل‌گداز شنیدم که می‌گفت:

خدایا چه بسیار جرم بزرگى که از من سرزد و در برابرش به من نعمت دادى و چه بسیار جنایتى که به کرم خود از ظاهر شدن آن بزرگوارى نمودى و آن را ظاهر نکردی الهی اگر چه عمرم به درازا کشید در نافرمانیت و بزرگ است جرمم در نامه اعمالم اما من جز آمرزشت آرزوئى ندارم و جز رضایتت امیدی ندارم.

این آواز مرا به خود جلب کرد و دنبالش رفتم و ناگاه دیدم خود على بن ابى طالب است. خود را از او پنهان کردم و آرام حرکت نمودم.

چند رکعتى به‌جا آورد و سپس به درگاه خدا مشغول گریه و زارى و دعا و شکوه شد. و در ضمن مناجاتش می‌گفت

«معبودا وقتی به عفو تو فکر می‌کنم؛ خطایم برای من آسان آید و وقتی به یاد سخت‌گیرى تو می افتم؛ گرفتاریم بر من بزرگ شود. سپس فرمود آه اگر من در نامه عملم گناهى بخوانم که آن را فراموش کردم و تو آن را بر شمردى و بگوئى او را بگیرید. واى از این گرفتارى که عشیره ‏اش نتوانند نجاتش دهند و قبیله ‏اش سودى به او نرسانند. همه مردم به حال او رقت کنند گاهى که او را احضار نمایند.

ابو درداء می‌گوید: تا این که در گریه کردن از نفس افتاد و دیگر حس و حرکتى از او ندیدم با خود گفتم حتما خواب بر او به خاطر شب زنده‌داری غلبه کرده، بگذار براى نماز صبح بیدارش کنم. نزد او رفتم و دیدم چون چوب خشکى افتاده. او را تکان دادم اما تکان نخورد و گفتم إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ به خدا على بن ابى طالب از دنیا رفته. دوان دوان به منزلش رفتم که خبر مرگ او را به فاطمه (س) برسانم. حضرت زهرا (س) فرمود: داستان چیست؟ داستان را به او گزارش دادم فرمود: اى ابودرداء به خدا این همان غشى است که از ترس خدا به او دست می‌دهد. سپس آب آوردند و بر چهره علی (ع) پاشیدند و به هوش آمد و به من که گریه می‌کردم نگاه کرد و فرمود: اى ابودردا براى چه گریه می‌کنى؟ گفتم از این آسیبى که به خود می‌زنى.

فرمود: اى ابودرداء چطور می‌توانی باشى اگر بینى مرا براى حساب دعوت کرده‌اند، بزه‏کاران کیفر را معاینه کنند و فرشتگان سخت گیر و دوزخیان تندخو گرد مرا دارند و من در برابر ملک جبار ایستاده ‏ام، دوستان از من دست کشیده و اهل دنیا به من دلسوزى کنند. اینجا تو باید بیش‌تر به حالم رقت کنى در برابر کسى که چیزى بر او پوشیده نیست. ابو درداء گفت این حالت را به خدا در هیچ کدام اصحاب رسول خدا ندیدم.

منبع: أمالی للصدوق، ص ۷۸ و ۷۹