برشی از کتاب عرفان اهل بیتی

لزوم سلامتی خواستن از خدا

در هر مكان و به هر حالى كه هستى، سلامتى را براى دين و دل و انجام امور خود از پیش‌گاه پروردگار متعال بخواه؛ زيرا سالم بودن از خطر و عيب و نقص، نه به آن آسانى است كه هر كس بخواهد زود آن را دريابد.

لزوم سلامتی خواستن از خدا

قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام اطْلُبِ السَّلَامَهَ أَیْنَمَا کُنْتَ وَ فِی أَیِّ حَالٍ کُنْتَ لِدِینِکَ وَ قَلْبِکَ وَ عَوَاقِبِ أُمُورِکَ مِنَ اللَّهِ عزوجل فَلَیْسَ مَنْ طَلَبَهَا وَجَدَهَا {۱} حضرت صادق علیه السلام فرمود: در هر مکان و به هر حالى که هستى، سلامتى را براى دین و دل و انجام امور خود از پیش‌گاه پروردگار متعال بخواه؛ زیرا سالم بودن از خطر و عیب و نقص، نه به آن آسانى است که هر کس بخواهد زود آن را دریابد.

امام صادق علیه السلام«اطْلُبِ السَّلَامَهَ أَیْنَمَا کُنْتَ» طالب سیر و سلوک همیشه، در هر جا، در هرحال، در هر زمان و در هر مکان دنبال سلامتی و عافیتِ قلب و امور دین، دنیا و آخرت است؛ «أَینَمَا کُنتَ»؛ هر کجا که باشی. «وَ فِی أَیِّ حَالٍ کُنْتَ»؛ و در هرحال و وضعیت باشی؛ در مریضی، سلامتی، فقر، غنا، شدت بلایا، رفاه و در هر حالی از احوال، باید این سلامتی را جویا شوی. «لِدِینِکَ وَ قَلْبِکَ»؛ برای چه این سلامتی را می‌خواهی طلب کنی؟ یکی برای امور دینت، دوم برای امور قلبت؛ چون قلب هم در این راه، باید سالم باشد. «وَ عَوَاقِبِ أُمُورِک»؛ و هم‌چنین برای پایان امور خودت که بازگشت این امور به سلامت و عافیت باشد. از چه کسی طلب کنیم؟ «مِنَ اللَّهِ عزوجل»؛ بندۀ خدا از خدای عزیز و جلیل چنین مطلب مهمی را جویا می‌شود؛ چون او برآورندۀ چنین طلبی است.

«فَلَیْسَ مَنْ طَلَبَهَا وَجَدَهَا»؛ امام صادق علیه السلام می‌فرماید: این‌طور نیست که هر کسی این سلامت را طلب کند، زود به او بدهند و زود آن را پیدا کند؛ به‌راحتی نمی‌شود آن را پیدا کرد. «فَکَیْفَ مَنْ تَعَرَّضَ لِلْبَلَاءِ»؛ کسانی که در این راه نبوده و اهل بلا، جدّ و جهد و اهل فنا نیستند، معلوم است که اگر چنین طلای ارزشمند و مطلب بزرگی را بخواهند طلب کنند، باید خیلی چیزها را برایش فدا کنند؛ چون هرکسی که نمی‌تواند پا به این وادی بگذارد.

پس باید برای این سلامتی، در این راه زحمت کشید، جدّ و جهد کرد، ولی مجاهدان این راه نیز به‌راحتی به سرمنزل سلامت دست پیدا نمی‌کنند؛ لذا می‌فرماید: «فَکَیْفَ مَنْ تَعَرَّضَ لِلْبَلَاءِ»؛ پس آن‌هایی که برای تحصیل این سلامت، همیشه در معرض بلا، گرفتاری و سختی هستند، چگونه می‌توانند موفق به سلامتی بشوند؟ «وَ سَلَکَ مَسَالِکَ ضِدِّ السَّلَامَهِ»؛ اصلاً راه و مسلکشان با سلامتی مورد نظر این‌جا سازگاری ندارد. «وَ خَالَفَ أُصُولَهَا»؛ اصلاً با اصول سلامتی مخالفت دارد. «بَلْ رَأَى السَّلَامَهَ تَلَفاً وَ التَّلَفَ سَلَامَهً»؛ بلکه کسانی هستند که سلامتی در این دنیا را برای خودشان تلف می‌دانند؛ می‌گویند: اگر ما به این سلامتی برسیم، برای محبوب‌مان کاری نکرده‌ایم. می‌گوید اگر خودم را فدا کنم، این سلامتی به دست می‌آید.

در این‌جا منظور از چنین سلامتی، سلامت عرفانی است که این‌ها به‌حسب ظاهر با آن سلامتی که مردم از آن می‌فهمند، مخالف‌اند. این‌ها راه‌های سختی را تحمل می‌کنند و سیر می‌کنند. در نتیجه، این‌ها سلامت ظاهر را تلف می‌بینند و تلف را سلامت می‌بینند. پس این سلامتی، یک نوع سلامتی است که با آن سلامتی‌هایی که خیلی‌ها در آن فکر می‌کنند، فرق می‌کند؛ به همین جهت می‌فرماید: «وَ السَّلَامَهُ قَدْ عَزَّتْ مِنَ الْخَلْقِ فِی کُلِّ عَصْرٍ خَاصَّهً فِی هَذَا الزَّمَانِ»؛ در زمانۀ ما، سلامت حقیقی و آن سلامتی که اهل معرفت دنبالش هستند، با این مردم به دست نمی‌آید. «خَاصَّهً فِی هَذَا الزَّمَانِ»؛ مخصوصاً در عصر ما که خیلی مشکل است، خیلی سخت است چنین سلامتی به دست آید. در ادعیه هم می‌خوانیم: «اللّهم سَلِّم اَمرَ دینی و دنیای».

پی نوشت:

۱-مصباح الشریعه

منبع: کتاب عرفان اهل بیتی در شرح «مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه»، فصل بیست و سوم: سلامت– از تألیفات آیت الله حاج شیخ محمدصالح کمیلی حفظه الله

علاقه مندان جهت خرید و مطالعه کتاب می توانند از طریق همین لینک اقدام فرمایند.

لینک کوتاه : https://www.komeily.com/?p=30828