شعر عرفانی از مرحوم ابن فهد حلی

یا مَن یَری ما فی الضَمیرِ و یَسمَع

جز کوبیدن درب خانه تو چاره ای ندارم پس اگر تو مرا از در خانه ات باز گردانی، کدام درب را بکوبم

یا مَن یَری ما فی الضَمیرِ و یَسمَع * انت المُعِدُّ لِکُلِّ ما یُتَوَقَّع

یا مَن یُرجی فی الشَدائدِ کُلِّها * یا من اِلَیه المُشتکی و المَفزَع

یا من خزائنُ مُلکِه فی قولِ کُن * اُمنُن فاِنَّ الخَیرَ عندکَ اَجمَع

مالی سِوی فقری الیک وسیلهٌ * فَبِالاِفتِقارِ الیکَ فقری اَدفَع

مالی سوی قَرعی لِبابکَ حیلهٌ * فَلَئِن رَدَدتَ فَاَیُّ بابٍ اَقرَع

و مَن الذی اَدعو و اَهتَفُّ باسمه * ان کان فضُلکَ عن فقیرِک یَمنَع

حاشا لِمَجدکَ اِن تُقنِطَ عاصیا * والفضل اَجزَلُ و المواهب اَوسَع

ثم الصلاه علی النبی و آله * خیرُ الانامِ و من به یُستَشفَع

ترجمه :

ای کسی که از باطن انسان باخبری و همه چیز را می شنوی
ای کسی که برآورنده هر آرزویی

ای کسی که در همه سختی ها، امید مردمی
ای که همه مردم به تو شکایت می کنند و به تو می پناه برند

ای که خزانه پادشاهیت در آیه کن فیکون است
بر من منت بگذار که همه خیر ها از سوی توست

من هیچ بهانه ای برای آمدن به درگاه تو غیر از فقرم ندارم
و با اظهار فقر به درگاه تو، فقر را از خود دور می کنم

و جز کوبیدن درب خانه تو چاره ای ندارم
پس اگر تو مرا از در خانه ات باز گردانی، کدام درب را بکوبم

و من به نام چه کسی پناه برم
اگر تو فضل و کرمت را از من دریغ کنی

حاشا که تو گنهکار را از درخانه ات نا امید کنی
چرا که رحمت و موهبت تو بسیار است

درود بر پیامبر و خاندان مطهرش
همان کسی که مردم او را شفیع خود قرار می دهند

شاعر : مرحوم ابن فهد حلی