شهادت جانگداز پیامبر اکرم (ص) و حضرت امام حسن مجتبی (ع) تسلیت باد.

اسامی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم

بازدیدها: 80

اسامی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم

«عن رسول الله صلى الله علیه و آله: أنا أشبَهُ النّاسِ بآدَمَ ، و إبراهیم أشبَهُ النّاسِ بِی خَلقُهُ و خُلقُهُ ، و سَمّانیَ اللّه ُ مِن فَوقِ عَرشِهِ عَشرَهَ أسماءٍ ، و بَیَّنَ اللّه ُ وَصفی ، و بَشَّرَنی على لِسانِ کلِّ رَسولٍ بَعَثَهُ اللّه ُ إلى قَومِهِ ، و سَمّانی و نَشَرَ فی التَّوراهِ اسمی ، وَ بَثَّ ذِکری فی أهلِ التَّوراهِ و الإنجیلِ ، و عَلَّمَنی کِتابَهُ ، و رَفَعَنی فی سَمائهِ ، و شَقَّ لِی اسما مِن أسمائهِ ، فسَمّانی مُحمّدا و هُو مَحمودٌ ، و أخرَجَنی فی خَیرِ قَرنٍ مِن اُمَّتی ، و جَعَلَ اسمی فی التَّوراهِ اُحَیْدٌ.» (بحار الأنوار: ۱۶/۹۳/۲۷)

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمودند: من شبیه ترین مردم به آدم هستم، و ابراهیم در قیافه و اخلاق شبیه ترین مردم به من بود. خداوند از فراز عرش خود ده نام روى من گذاشت و اوصاف مرا بیان کرد و به زبان هر پیامبرى که به سوى قومش فرستاد، بشارت آمدن مرا داد.

و نام مرا در تورات آورد و معرفى کرد و نامم را در میان پیروان تورات و انجیل پراکند و کتاب خود را به من آموخت و در آسمان خود بلند مرتبه ام گردانید و از اسماى خود برایم نامى مشتق ساخت . مرا محمّد نامید و او نامش محمود است و مرا در میان بهترین نسل از امّتم مبعوث فرمود. در تورات نام مرا «اُحَید» گذاشت،

«فبالتَّوحیدِ حَرَّمَ أجسادَ اُمَّتی علَى النّارِ ، و سَمّانی فی الإنجیلِ أحمَدَ ، فأنا محمودٌ فی أهلِ السَّماءِ ، و جَعَلَ اُمَّتی الحامِدِینَ . و جَعَلَ اسمی فی الزَّبورِ ماحی ، مَحا اللّه ُ عَزَّ و جلَّ بی مِن الأرضِ عِبادَهَ الأوثانِ . و جَعَلَ اسمی فی القرآنِ مُحمّدا ، فأنا مَحمودٌ فی جَمیعِ القِیامَهِ.» [فی معانی الأخبار : ۵۰ / ۱]

پس به واسطه توحید بدن‌هاى امّت مرا بر آتش حرام گردانید. در انجیل مرا «احمد» نامید. پس من در آسمان محمود و ستوده ام و امّت مرا حمد کنندگان قرار داد.

در زبور نام مرا «ماحى» (محو کننده) گذاشت؛ زیرا خداوند عزّ و جلّ به وسیله من بت پرستى را از روى زمین محو کرد.

در قرآن نام مرا «محمّد» نامید. پس من در میان همه [اهل] قیامت هنگام داورى ستوده هستم.

«فی فَصلِ القَضاءِ ، لا یَشفَعُ أحدٌ غَیری . و سَمّانی فی القِیامَهِ حاشِرا ، یُحشَرُ النّاسُ على قَدَمی ، و سَمّانى المُوقِفَ ، اُوقِفُ النّاسَ بَینَ یَدَیِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ ، و سَمّانی العاقِبَ ، أنا عَقِبُ النَّبیِّینَ لَیس بَعدی رَسولٌ ، و جَعَلَنی رَسولَ الرَّحمَهِ و رَسولَ التَّوبَهِ و رَسولَ المَلاحِمِ و المُقتَفی. [فی معانی الأخبار : ۵۰ / ۱]. قَفَّیتُ النَّبیِّینَ جَماعَهً»

هیچ کس غیر از من شفاعت نمى کند و در قیامت مرا «حاشر» نامید؛ زیرا که مردم در پیش پاى من محشور مى شوند.

و مرا «مُوقِف» نامید؛ زیرا مردم را در پیشگاه خداوند عزّ و جلّ متوقّف مى کنم.

مرا «عاقب» نامید؛ زیرا من پس از همه پیامبران قرار دارم و پس از من پیامبرى نخواهد آمد.

مرا رسولِ رحمت و رسولِ توبه و رسولِ حماسه هاى جنگى و «مقتفى» قرار داد؛ زیرا در قفاى همه پیامبران آمده ام.

«و أنا المُقِیمُ الکامِلُ الجامِعُ . و مَنَّ علَیَّ ربِّی و قالَ لی : یا مُحمّدُ صلّى اللّه ُ علَیکَ فَقد أرسَلتُ کُلَّ رَسولٍ إلى اُمّتِهِ بلِسانِها ، و أرسَلتُکَ إلى کُلِّ أحمَرَ و أسوَدَ مِن خَلقی ، و نَصَرتُکَ بالرُّعبِ الّذی لَم أنصُرْ بهِ أحَدا ، و أحلَلتُ لَکَ الغَنیمَهَ و لَم تَحِلَّ لأحَدٍ قَبلَکَ ، و أعطَیتُکَ لَکَ و لاُمّتِکَ کَنزا مِن کُنوزِ عَرشِی : فاتِحَهَ الکِتابِ ، و خاتِمَهَ سُورَهِ البَقرَهِ و جَعَلتُ لَکَ و لاُمّتِکَ الأرضَ کُلَّها مَسجِدا و تُرابَها طَهُورا ، و أعطَیتُ لَکَ و لاُمّتِکَ التَّکبیرَ ، و قَرَنتُ ذِکرَکَ بذِکری حتّى لا یَذکُرَنی أحَدٌ مِن اُمّتِکَ إلاّ ذَکرَکَ مَعَ ذِکری ، فطُوبى لکَ یا مُحمّدُ و لاُمّتِکَ» [علل الشرائع : ۱۲۷ / ۳٫]

من مقیم و کامل و جامع هستم. پروردگارم بر من منّت نهاد و به من فرمود: اى محمّد! درود خداى بر تو، من هر پیامبرى را به زبان امّتش سوى آنها فرستادم، اما تو را به سوى همه خلق خود، از سفید و سیاه، فرستادم و به واسطه رعب و وحشت یاریت کردم که احدى را با این وسیله یارى نکردم. غنیمت را براى تو حلال شمردم، در صورتى که پیش از تو براى هیچ کس حلال نبوده است. به تو و امّت تو گنجى از گنج هاى عرش خود را عطا کردم: فاتحه الکتاب و آیات پایانى سوره بقره را. براى تو و امّت تو همه زمین را سجده گاه قرار دادم و خاکش را پاک و پاک کننده. به تو و امّت تو تکبیر (اللّه اکبر) را عطا کردم و نام تو را قرین نام خود ساختم ، به طورى که هیچ فردى از امّت تو مرا یاد نکند، مگر اینکه در کنار نام من از تو نیز نام برد. پس، خوشا به حال تو و امّت تو، اى محمّد!

«عنه صلى الله علیه و آله: لَمّا سألَهُ یَهودیٌّ عَن وَجهِ تَسمِیَتِهِ بمُحمّدٍ و أحمَدَ و أبی القاسِم و بَشیرٍ و نَذیرٍ و داعٍ ؟ أمّا مُحمّدٌ فإنّی مَحمودٌ فی الأرضِ ، و أمّا أحمَدُ فإنّی مَحمودٌ فی السَّماءِ ، و أمّا أبو القاسِمِ فإنَّ اللّه َ عَزَّ و جلَّ یَقسِمُ یَومَ القِیامَهِ قِسمَهَ النّارِ ؛ فمَن کَفَرَ بِی مِن الأوَّلینَ و الآخِرینَ ففی النّارِ ، و یَقسِمُ قِسمَهَ الجَنّهِ ؛ فمَن آمَنَ بی و أقَرَّ بِنُبُوَّتی ففی الجَنّهِ . و أمّا الدّاعی فإنّی أدعُو النّاسَ إلى دِینِ ربّی عَزَّ و جلَّ ، و أمّا النَّذیرُ فإنّی اُنذِرُ بالنّارِ مَن عَصانی ، و أمّا البَشیرُ فإنّی اُبشِّرُ بالجَنّهِ مَن أطاعَنی.» [معانی الأخبار : ۵۲ / ۲]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله، در پاسخ به سؤال مردى یهودى از علّت نامگذارى ایشان به محمّد و احمد و ابو القاسم و بشیر و نذیر و داعى، فرمود:

امّا محمّد، از آن روست که من در زمین ستوده ام.

اما احمد، از آن روست که من در آسمان ستوده ام.

اما ابو القاسم، از آن روست که خداوند عزّ و جلّ روز قیامت قسمت آتش را جدا مى کند و هر که، از اولین و آخرین انسان ها، به من کافر شده باشد جایش در آتش است و قسمت بهشت را جدا مى سازد و هرکه به من ایمان آورده و به نبوّت من اقرار کرده باشد، جایش در بهشت است.

اما داعى، از آن روست که من مردم را به دین پروردگارم عزّ و جلّ دعوت مى کنم.

اما نذیر، از آن روست که هر کس نا فرمانیم کند او را به آتش بیم مى دهم و

اما بشیر، از آن روست که هر کس اطاعتم کند، او را به بهشت بشارت مى دهم.

«رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله : أنا مُحمّدٌ ، و أنا أحمَدُ ، و أنا الماحی الّذی یُمحى بیَ الکُفرُ ، و أنا الحاشِرُ الّذی یُحشَرُ النّاسُ على عَقِبی ، و أنا العاقِبُ و العاقِبُ الّذی لَیسَ بَعدَهُ نَبیٌّ»[صحیح مسلم : ۴ / ۱۸۲۸ / ۱۲۴٫]

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمودند : من محمّد هستم. من احمد هستم.

من ماحى هستم که به واسطه من کفر محو و نابود مى شود.

من حاشر هستم که مردم به دنبال من محشور و جمع مى شوند.

من عاقب هستم و عاقب کسى است که بعد از او پیامبرى نباشد.

وبگاه کتابخانه احادیث شیعه.

لینک کوتاه : https://www.komeily.com/?p=20710