برشی از کتاب نجوای سالکان

رحمت الهی پاک کننده گناهان

ما که جز خدا مولایی نداریم باید به سوی او برگردیم، هرچند خلافی هم انجام داده باشیم؛ چون جای دیگری نداریم.

رحمت الهی پاک کننده گناهان

«إِلَهِي ظَلِّلْ عَلَى ذُنُوبِي غَمَامَ رَحْمَتِكَ وَ أَرْسِلْ عَلَى عُيُوبِي سَحَابَ رَأْفَتِكَ»؛ معبودم! سایۀ رحمتت را بر گناهانم بینداز و ابر مهربانی‌ات را به روی عیب‌هایم سرازیر فرما. ببینید امام معصوم با خداوندعزّوجلّ چگونه صحبت می‌کند؟ از «غَمَام» و «سَحَاب» می‌گوید، از ابر و باران رحمت سخن به میان می‌آورد. این‌ها کلمات عاشقانه‌ای است که واقعاً به زبان آوردن آن‌ها خیلی آسان نیست. عرضه می‌کند: خداوندا! من با این‌که حقارت، ذلت و خطای فراوان دارم، ولی آن ابر پر باران و رحمت تو هم باید کار خودش را انجام دهد. همان‌طور که وقتی باران می‌بارد کثافت‌های زمین را تمیز می‌کند و می‌بَرد، آن خدایی هم که دارای سایه و ابر رأفت، رحمت، کرم، فضل و بخشش است، این‌ها هم باید کار خودشان را بکنند و باطن را از رذایل نفسانی پاک کنند. حالا چرا من احساس پاک و تمیز شدن نمی‌کنم در حالی‌که در مجلسی هستم که اولیا و ذوات مقدسه حضور دارند؟ حتماً کوتاهی از جانب ماست. «گر گدا کاهل بود تقصیر صاحب‌خانه چیست؟»

«إِلَهِی هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلَّا إِلَى مَوْلَاهُ»؛ معبودم! آیا بردۀ فراری جز به‌سوی مولایش باز می‌گردد؟ اگر بردۀ فراری بخواهد برگردد، به کجا برمی‌گردد؟ فرض کنید زن و شوهری که باهم در یک خانه‌ای زندگی می‌کنند، اگر شوهر، زنش را از خانه بیرون کند، این زن جای دیگری ندارد برود، تمام امید او همین خانۀ شوهرش است؛ چون زندگی‌، بچه‌ها و همه چیزش در آن خانه است. می‌گویند اگر مردی زنش را طلاق دهد، زن را سوزانده است. در واقع آخرین راه‌کار، طلاق و جدایی است، همان‌طوری که در روایت آمده: «إِذَا لَمْ أَجِدْ بُدّاً فَآخِرُ الدَّوَاءِ الْكَيّ»؛‏ هرگاه چاره‌‏اى نيابم آخرين دوا داغ نهادن است‏. این زن اگر واقعاً دارای عقل و رشد باشد به خانه‌اش برمی‌گردد. بنابراین ما که جز خدا مولایی نداریم باید به سوی او برگردیم، هرچند خلافی هم انجام داده باشیم؛ چون جای دیگری نداریم.

«أَمْ هَلْ یُجِیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِوَاهُ»؛ آیا کسی که از خشم مولایش فرار کرده، جز مولایش او را پناه می‌دهد؟ خدا با غضب و سخطش ما را حال به حال و طوری کرد که حالت سخط او را بفهمیم. بعضی غضب خدا را نمی‌فهمند و نمی‌دانند که مغضوب خدا واقع شده اند، ولی فرض می‌کنیم این بنده متوجه شد که مغضوب خدا قرار گرفته است. حالا چه‌کار کند که خودش را از غضب الهی نجات دهد؟ این عبدِ مغضوب باید به سوی خدا برگردد و با ناله به درگاه ربوبی از او بخواهد که دست وی را بگیرد؛ چون راه دیگری ندارد.

اگر ما پیغمبرصلّی اللّه و علیه و آله و ائمه علیهم السلام را شفیع قرار می‌دهیم، به این معناست که آن‌ها ما را به سوی خدا برگردانند. البته نباید به آن بزرگواران به صورت مستقل نگاه کنیم، بلکه آنان وسیله‌ای هستند که ما را به طرف خدا می‌برند «وَابْتَغُوا إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ» پس همۀ گردش ما و خلق الله به سوی یک مبدأ و نقطه است و غیر او دیگری نیست.

منبع: کتاب نجوای سالکان- از تألیفات آیت الله محمدصالح کمیلی حفظه الله

کلید واژه:بارش،رحمت،امام معصوم،زن ،شوهر،طلاق،عقل،رشد،مولا،ابر،باران،حقارت،ذلّت،خطا،کرم،بخشش،رذایل نفسانی،اولیا،ذوات مقدسه،غضب،حال،خدا،شفیع

لینک کوتاه : https://www.komeily.com/?p=30574