اشعار عربی

دیوان شیخ بهایی: یا من بمحیاه

حاجی‌ به‌ ره‌ کعبه‌ و من‌ طالب‌ دیدار او خانه‌ همی‌ جوید و من‌ صاحب‌ خانه‌

یا مَنْ بِمُحَیّاهُ جَلَی‌ الْکَوْنَ وَزانَهْ الْعالَمُ فی‌ الْحَیْرَهِ لا یُدْرِکُ شانَهُ

أخْفاکَ ظُهورٌ لَکَ عَنْهُمْ وَ أبانَهْ ای‌ تیر غمت‌ را دل‌ عشّاق‌ نشانه‌

عالم‌ به‌ تو مشغول‌ و تو غائب‌ ز میانه‌

إیّاکَ تَطَلَّبْتُ وَ ذِکْراکَ هَوَیْتُ مِن‌ کُلِّ حَدیثٍ بِأسانیدَ رَوَیْتُ

إنْ کانَ إلَی‌ الْکَعْبَهِ وَ الْبَیْتِ أتَیْتُ مقصود من‌ از کعبه‌ و بتخانه‌ توئی‌ تو

مقصود توئی‌ کعبه‌ و بتخانه‌ بهانه‌

إنْ فی‌ عَرَفاتٍ وَ مِناها جَسَدی‌ دارْ أوْ مَشْعَرِها ما لِسِواکَ خَلَدی‌ دارْ

مَنْ مِثْلیَ مَنْ حَجَّ إلَی‌ الْکَعْبَهِ وَ الدّارْ حاجی‌ به‌ ره‌ کعبه‌ و من‌ طالب‌ دیدار

او خانه‌ همی‌ جوید و من‌ صاحب‌ خانه‌

قَدْ کَلَّ لِسانی‌ صِفَهُ الدّارِ بِتَجْریدْ فی‌ فَضْلِ صِفاتٍ وَ لَقَدْ طالَ بِتَحْمیدْ

مِن‌ مُقْلَهِ قَلْبی‌ فَأَرَی‌ نورَکَ تَوْحیدْ چون‌ در همه‌جا عکس‌ رخ‌ یار توان‌ دید

دیوانه‌ منم‌ من‌ که‌ روم‌ خانه‌ به‌ خانه‌

لا مَطْلَبَ إلاّ وَ بِأَیْدیکَ مُشَیَّدْ لا مُفْضِلَ إلاّ وَ بِنُعْماکَ مُقَیَّدْ

لا مُفْضِلَ إیّاکَ وَ لا غَیْرَکَ ذُوالْیَدْ هر کس‌ به‌ زبانی‌ صفت‌ حمد تو گوید

بلبل‌ به‌ نوا خوانی‌ و قمری‌ به‌ ترانه‌

لا مَطْلَبَ لی‌ غَیْرُکَ لا وَ الَّذی‌ یوجِدْ إنْ اُتْهِمُ أوْ اُشْـِمُ أوْ اُعْرِقُ اُنْجِدْ

لِلْفَوْزِ إلَی‌ وَصْلِکَ یا مَنْ هُوَ مُنْجِدْ گه‌ معتکف‌ دیرم‌ و گه‌ ساکن‌ مسجد

یعنی‌ که‌ تو را می‌طلبم‌ خانه‌ به‌ خانه

دیوان شیخ بهایی