بسم الله الرحمن الرحیم
مکان و تاریخ: قم؛ 1399/08/12
مدت زمان: ۰۰:35:42
حجم فایل: 7.7 مگابایت
متن حکمت 289
قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:
و آن حضرت فرمود:
كانَ لى فيما مَضى اَخٌ فِى اللّهِ، وَ كانَ يُعْظِمُهُ فى عَيْنى صِغَرُ الدُّنْيا فى عَيْنِهِ.
مرا در گذشته برادرى خدایى بود، کوچکى دنیا در نظرش او را در نظرم بزرگ مى‌نمود.
وَ كانَ خارِجاً مِنْ سُلْطانِ بَطْنِهِ، فَلايَشْتَهى ما لايَجِدُ، وَلايُكْثِرُ اِذا وَجَدَ.
از سلطه شکمش آزاد بود، آنچه نمى‌یافت آرزو نمى‌کرد، و هرگاه مى‌یافت زیاده‌روى نداشت.
وَ كانَ اَكْثَرَ دَهْرِهِ صامِتاً، فَاِنْ قالَ بَذَّ الْقائِلينَ،
اکثر روزگارش را خاموش بود، و اگر مى‌گفت بر گویندگان غالب مى‌شد،
وَ نَقَعَ غَليلَ السّائِلينَ. وَ كانَ ضَعيفاً مُسْتَضْعَفاً،
و تشنگى پرسندگان را به زلال معرفت فرومى نشاند. افتاده بود و او را ناتوان مى‌شمردند،
فَاِنْ جاءَ الْجِدُّ فَهُوَ لَيْثٌ غاد وَ صِلُّ واد. لايُدْلى بِحُجَّة حَتّى يَأْتِىَ قاضِياً.
ولى به وقت جدّ وجهاد شیر خشمگین و مار زهرآگین بود. تا نزد قاضى نمى‌آمد اقامه حجّت نمى‌کرد.
وَ كانَ لايَلُومُ اَحَداً عَلى ما يَجِدُ الْعُذْرَ فى مِثْلِهِ حَتّى يَسْمَعَ اعْتِذارَهُ.
احدى را به کارى که در مثل آن عذر مى‌یافت ملامت نمى‌نمود تا عذرش را بشنود.
وَ كانَ لايَشْكُو وَجَعاً اِلاّ عِنْدَ بُرْئِهِ.
دردى را جز به وقت بهبودیش شکایت نمى‌کرد.
وَ كانَ يَقُولُ ما يَفْعَلُ، وَ لايَقُولُ ما لايَفْعَلُ.
چیزى را که مى‌گفت انجام مى‌داد، و آنچه را عمل نمى‌کرد نمى‌گفت.
وَ كانَ اِذا غُلِبَ عَلَى الْكَلامِ لَمْ يُغْلَبْ عَلَى السُّكُوتِ، وَ كانَ عَلى ما يَسْمَعُ اَحْرَصَ مِنْهُ عَلى اَنْ يَتَكَلَّمَ.
اگر در سخن بر او غالب مى‌شدند در سکوت مغلوب نمى‌شد، و بر شنیدن حریص‌تر از گفتن بود.
وَ كانَ اِذا بَدَهَهُ اَمْرانِ نَظَرَ اَيُّهُما اَقْرَبُ اِلَى الْهَوى فَيُخالِفُهُ.
هرگاه دو برنامه پیش مى‌آمد دقت مى کرد که کدام به هواى نفس نزدیک‌تر است پس آن را مخالفت مى‌نمود.
فَعَلَيْكُمْ بِهذِهِ الْخَلائِقِ فَالْزَمُوها وَ تَنافَسُوا فيها،
بر شما باد به این اوصاف و ملازمت و رغبت به آنها،
فَاِنْ لَمْ تَسْتَطيعُوها فَاعْلَمُوا اَنَّ اَخْذَ الْقَليلِ خَيْرٌ مِنْ تَرْكِ الْكَثيرِ.
پس اگر همه آنها را قدرت ندارید بدانید که به دست آوردن اندک بهتر از ترک بسیار است.